Αγαπητοί αναγνώστες, μέσα σε λίγες γραμμές θα ήθελα να αναφερθώ στα
δικαιώματα των διαφορετικών μορφών ζωής που συγκατοικούν στον πλανήτη.
Στα δικαιώματα των ζώων, όπως τα αποκαλούμε, και ας ξεχνούμε πολλές
φορές το νόημα της λέξης μέσα στην ανθρωποκεντρική θεώρηση της ζωής.
Πράγματι έτσι είναι. Το ανθρώπινο είδος, από την αρχή της Ιστορίας του,
χρησιμοποίησε τους συγκατοίκους του ως... άμισθους εργάτες, τροφή, υλικό
ένδυσης - υπόδυσης, αντικείμενο διασκέδασης (αυτό είναι το χειρότερο) με
ευρεία γκάμα εκφάνσεων, όμως πολύ σπάνια ως όντα με δυνατότητα
αντίληψης και συναισθήματος. Η απουσία ένα
ρθρου λόγου αποτέλεσε τον
βασικό παράγοντα, καθώς η πραγματική επικοινωνία πάντοτε υπήρχε, ακόμα
και στους πιο παλιούς μύθους η παρουσία ενός ζώου - φίλου είναι εκ των
ουκ άνευ.
Στη σύγχρονη εποχή ήρθε να προστεθεί ακόμα χειρότερη μεταχείριση, που
επεφύλασσε ανάλογη μοίρα για αυτά. Αυτή του πειραματόζωου, που πεθαίνει
βασανιζόμενο για να εξασφαλίσει ο άνθρωπος καλύτερα φάρμακα ή - το
χειρότερο - καταναλωτικά προϊόντα. Ακόμα και η βιομηχανία τροφίμων έχει
περάσει πλέον σε παραγωγικές διαδικασίες απίστευτης σκληρότητας που
καταντούν προσβλητικές και ανήθικες. Χιλιάδες έρευνες έχουν αποδείξει
ότι τα ζώα αντιλαμβάνονται και σκέπτονται περίπου όπως ο άνθρωπος (και
σε πολλές περιπτώσεις έχουν πολύ αναπτυγμένες δεξιότητες).
Φοβούμενα δε το θάνατο σπεύδουν τόσο σε αυτοπροστασία όσο και σε
προστασία των μικρών τους ακριβώς όπως και ο άνθρωπος. Πολλά από αυτά
δακρύζουν. Ίσως όμως κάποιοι άνθρωποι ποτε δε "δάκρυσαν" όταν είδαν ένα
φρικτό και αποτρόπαιο έγκλημα μπροστά τους ή έγιναν θύτες σε ένα
ανυπεράσπιστο θύμα. Άνθρωποι είπαμε; Πιστεύω πως για όλους αυτούς το
συνθετικό "άνω" περισσεύει...
Η κατάσταση αυτή φαινομενικά διαιωνίζεται χωρίς κανείς (ή σχεδόν κανείς
για να μην αδικήσουμε φορείς και οργανώσεις, αλλά και μεμονωμένα άτομα
που καταδεικνύουν το πρόβλημα και προτείνουν λύσεις) να διαμαρτύρεται.
Ωστόσο είναι φανερό ότι πλέον κάτι πάει να αλλάξει.
Ο άνθρωπος, μέσα στην απληστία του, έρχεται σε σύγκρουση με την ίδια
τη Φύση και αρχίζει να τιμωρείται για αυτή του την αλαζονεία και
υπεροψία. Γιατί η Φύση και λογική έχει, και ηθική, και σαν καλή μητέρα
γνωρίζει να διδάσκει στα παιδιά της. Οι εποχές λοιπόν έχουν δικαίωμα να
υπάρχουν, ακούγεται αστείο αλλά η παραβίασή τους έχει τραγικές
συνέπειες. Και τα διαφορετικά είδη ζωής έχουν και αυτά δικαίωμα, όχι
μόνο γενικά στη ζωή, αλλά στη συνύπαρξη και στην αμοιβαιότητα, σε έναν
κόσμο που κατά ένα μέρος ανήκει και σε αυτά. Η έλλειψη σεβασμού φίλες
και φίλοι κάνει τον ίδιο τον άνθρωπο φτωχότερο, ο οποίος κατ' αυτό τον
τρόπο βλέπει, αισθάνεται, βιώνει, ολοένα και λιγότερη από τη θαυμαστή
μαγεία της Φύσης.
Θέμης Κ.
περιοδικό "Μηδέν Τελεία", τεύχος 2ο
